دل نوشته : (پرواز از آشیانه سرد)

جهان همواره در حال تغییر است و همین تغییر است که با وجود حقایقی چون نیستی و زشتی آنرا زنده و زیبا جلوه میدهد.تا مدتی پیشتر شاکی و رنجور بودم از تغییراتی که اطرافم به وجود می آمد ، طاقت و تحمل سنگینیش را نداشتم شانه های روحم زیر بار آنهمه دلتنگی و احساسات گوناگون خم شده بود، مانند پرنده ای که سالها در قفس مانده میل پریدن از درهای گشوده قفس را نداشتم ،در خود خلوت کرده و به این خلوت انس گرفته بودم. چه آرامشی  و چه غم غریبی حجم سینه ام را  میفشرد،بغض را به گلویم میکشاند و اشک را از دیده ام جاری میساخت ....................................

در افکار خود غرق میشوم و به ندای قلبم گوش میدهم،صدای تپش قلبم با تیک تاک ساعت همراه میشود و انگار چیزی را به یادم می آورد ثانیه ها میگذرند و عمرت را با خود می برند،گویی درهای جدیدی به رویم گشوده میشود دنیا و تعلقاتی که دارم همه در نظرم کوچک و حقیر می شوند.

من اشرف مخلوقاتم ، من آنم که از جنس اوست ،من آنم که هستی رابا یک نگاه به فرمان درآورم و با اشارتی زمین و زمان به خدمتم کمر بربندند.

باید برخیزم، لحظه ها در اختیار منند اگر خود خواهم ...

با خود بگو ای فرزند آدم،با خود بگو ای تاج هستی با خود زمزمه کن و زمزمه ات را از روزنه سکوتی سنگین با فریادی بلند هم آغوش کن.

فریاد بزن:ای روح من دیگر باید از این آشیان پر کشیداین آشیان سرد و بی روح سزوار چون توئی نیست تویی که تمامت عشق است ، تویی که وجودت از پرواز پروانه های عاشق پر است ، تویی که در رگهایت تلالو انوار طلایی محبت موج می زند ، تویی که چشمانت ترانه خوان ترنم تابناکیست که عالم را پر کرده و دستانت ،دستانت سبز است و سبزی مینشاند

آری من اینم پس چگونه میتوان غمگین بود و چگونه میتوان لحظه ها را با حسرت و اشک برای آنچه که خود فنا شدنیست، فنا کرد؟

میخواهم این لحظه ها را جاودانه سازم و تو را به دریچه قلب خویش میهمان کنم میخواهم طوفانی از جنس آرامش بر پا کنم و در دریایی از باران نور زورقی زرین بیندازم .میخواهم سفری آغاز کنم...

سفری از من گذشته به خودی در آینده ، همسفر نمیخواهم بالهای خیالم بهترین همسفرانند.