دغدغه

پارسا جان این روزا میشه گفت تنها دغدغه ام  ناسازگاری تو و یا بهتر بگم تنفر تو از مهد کودکته خیلی بابت این قضیه ذهنم مشغوله راه دور مدرسه و خستگی کار با بچه های قد و نیم قد دبستانی یک طرف و دغدغه های فکری من درباره تو طرف دیگر.

کاش تو هم مثل بچه های دیگه هر روز صبح به شوق دیدن خاله ات راهی مهد میشدی نه اینکه تا میبینی دارم ظرف غذاتو آماده میکنم بگی من مهد کودک نمیرم و گریه و......

این یکی دو روز قبل از رفتن به مهد گریه نمیکنی فقط مدام میگی من دوست ندارم برم مهد کودک و وقتی تو رو به مهد میسپارم با یک حالت مستاصل و درمانده تسلیم میشی و قدم به مهد میگذاری و باز منم و عذاب وجدان... وقتی با بچه ها بازی میکنم حرف میزنم دست به سر و روشون میکشم و... فقط به این فکر میکنم که تو در این لحظه خیلی بیشتر مستحق اینها هستی و از خودم میپرسم واقعا کار کردن یک زن باید به چه قیمتی تمام بشه؟ آیا واقعا ارزشش رو داره؟من دارم به فرزندم ظلم میکنم؟و........

 ظهر که دنبالت میام میبینم بازم مثل روزهای قبل روی صندلی دم در مهد انتظار من رو میکشی و باز هم گزارشهای مدیر مهد که میگه :امروز هم پارسا توی کلاس نرفت و تمام مدت روی این صندلی نشسته.....

البته نیم ساعتی تو کلاس قصه گویی شرکت میکنی و کمی بازی میکنی و غذات رو هم خیلی خوب میخوری ولی اصلا تمایلی به رفتن به کلاس و ارتباط با بچه ها و خاله ها نداری و بعد از دو هفته هیچ فرقی نکردی

خدایا نمیخوام ناشکری کنم یادم نمیره که سالها درس خوندم و زحمات زیادی کشیدم اما بارها و بارها این فکر به ذهنم میرسه که کارم رو ول کنم و تنها مادر باشم و بس...

                    پارسا جان با تمام وجودم دوستت دارم خالصانه و بی ریا من رو ببخش